ترس از دندانپزشکی و استرس

دوست عزيزي راجع به استرس صندلي دندانپزشكي و راههاي مقابله با آن پرسيده. مبحثي در علم دندانپزشكي وجود دارد به نام Anxiety Reduction Protocol كه به راههاي كاهش اضطراب بيمار مي پردازد.
راههاي داروئي آن استفاده از يك آرام بخش قبل از مراجعه (مثلا ديازپام يا واليوم) و همچنين استفاده از يك Sedative در حين درمان (گاز نيتروس اكسايد) مي باشند. قرار دادن زمان ويزيت در ابتداي وقت صبح، صحبت كردن دندانپزشك با بيمار و اطمينان دادن به وي قبل از كار و درمعرض ديد قرار ندادن ابزار تيز و وحشتناك و عدم انجام اعمال دردناك به صورت خشن (قابل توجه گروههاي فشار) در دهان بيمار از موارد مطرح مي باشند.
به طور خلاصه وجود اضطراب فراوان خود عاملي است كه مي تواند به دپرسيون تنفسي و كاهش هوشياري بيمار و درنتيجه اختلال جدي در كار درمان و خلاصه ارائه يك درمان ناقص از سوي دندانپزشك بينجامد. بنابراين كنترل اضطراب از سوي بيمار به گونه اي اعتماد به نفس درمانگر را افزايش داده و به نفع طرفين مي باشد و بالعكس. بدين مفهوم كه هرقدر بيمار ناآرام باشد استرس وي ناخودآگاه به دندانپزشك نيز منتقل شده و ممكن است به ضرربيمار تمام شود.
براي بنده شخصا چنين مواردي برايم رخ داده و باعث شده يك جراحي خارج نمودن ريشه باقيمانده اي كه به طور معمول ظرف كمتر از 20 دقيقه به پايان مي رسد ، تا حدود 45 دقيقه طول بكشد.
در پايان پيشنهاد مي شود براي بيماري كه به شدت مضطرب است و به تعويق افتادن اعمال دندانپزشكي به علت اضطراب وي، سلامت بدن را تهديد مي نمايد از درمانهاي بيمارستاني (بيهوشي عمومي) كمك گرفته شود كه البته مطلوب نيست.

عکس العمل بیمار روی صندلی دندانپزشکی

چرا اين دنتيستها موقعي كه دارند روي دندونها كار مي كنند و دستشون تا آرنج توي دهن مريضه سوال مي پرسند و انتظار دارند بيمار جواب بده.
پاسخ اينه كه دندانپزشكان معمولا درك بالا و هشيارانه اي از Body Language بيمارهاشون دارند. كوچكترين تغيير حالتي در چهره بيمار يا وضعيت قرار دادن اندامهاي بدن(؟!) و حركت دستهاي بيمار مورد توجه دندانپزشكه و اون رو براي خودش تفسير مي كنه. اينه كه ممكنه وقت وبيوقت از بيمار بپرسه درد داري؟ يا حالت خوبه؟ يا خسته شدي؟ يا مي توني باز هم تحمل كني؟ يا زن من مي شي؟! (اين آخريه در موارد نادر)
شما به پرسشهاي دندانپزشك اگر فقط واكنش كوچكي هم نشان دهيد خودش متوجه جواب سوالش مي شه. مثلا آيا قبلا هم اين دندان پر شده ؟ با حركت جزئي سر و يا ابرو يا حتي حنجره (جدي مي گم) دكتر تا ته قضيه رو مي خونه.

ترميم دندان پس از درمان ريشه

راجع به ترميم دندان پس از درمان ريشه يا روت كانال.
اصولا بعد از درمان ريشه دندان ضعيف مي شه. به عبارت ديگه برداشت بخشهائي از ساختمان دندان بخصوص نواحي پوشش دهنده عصب دندانها براي اجراي درمان ريشه، دندان رو ضعيف و تاج باقيمانده را مستعد شكستن و ترك خوردن مي كنه. لذا ترميم دندان بعد از درمان ريشه در اسرع وقت يك اولويت درماني است.
براي انتخاب روش ترميم دندان بعد از روت كانال فاكتورهاي مختلفي وجود داره. شايد از نظر بعضي ها روكش كردن دندان (كراون) بهترين روش باشه. اين رو دندانپزشك با توجه به وضعيت بافتهاي باقيمانده ، وضعيت لثه ، سطح لثه اي لبه هاي دندان، پيش بيني از موفقيت درمان ريشه، فضاهاي خالي اطراف دندان، (نياز به بريج)، وجود ماده ترميمي مناسب، مكان دندان در فك و صد البته جيب بيمار و دخل مطب تشخيص مي ده. در مواقعي هم اصلا گذاشتن كراون بدون انجام جراحي كوچك پريو (افزايش طول تاج ) امكان پذير نيست. بعضي مواقع روكش واقعا لزومي پيدا نمي كنه. مثلا موقعي كه يه دندان دو يا سه ديواره رو با ضخامت خوبي حفظ كرده و كانديد ترميم توسط آمالگام و يا كامپازيت و با استفاده از يك پست آماده داخل كانال (پين چسبنده يا پيچ شونده كه نوع پيچ شونده اش مي گن منسوخ شده اما هنوز رواج داره) هست، چرا روكش؟ يا مثلا يه دندان پيش رو در نظر بگيريد كه به خاطر ضربه شديد نياز به عصب كشي پيدا كرده و كل ميناي دندان دست نخورده است و فقط حفره اي براي درمان ريشه براش تراشيده شده. روكش كردن اين دندان علي رغم تغيير رنگ پيدا كردن اون بايد آخرين درمان پيشنهادي به بيمار باشه. چرا كه ساختمان دندان به اندازه كافي مقاومت داره و همچنين تغيير رنگ رو هم مي شه با روش هاي مختلفي از بين برد.
البته همونطور كه عرض شد روكش نكردن يه دندان بعد از درمان ريشه گاهي هم يه اشتباه محضه و نتيجه دو عامل احتمالي هستش:
1- دندانپزشك وقت و حوصله اين كار را ندارد(كه بعيد است مگر آنكه دندانپزشك از لحاظ پراخت هزينه توسط بيمار احساس دو در شدن كند)
2- بيمار قادر به پرداخت هزينه روكش نبوده و به هر درماني با هزينه كمتر راضي باشد.(شايعترين علت)
3- دندانپزشك در پيش بيني آينده دندان در صورت فقدان روكش، اشتباه كند.

ترمیمهای همرنگ دندان برای دندانهای آسیا

می خواستم سوال کنم آیا می توانم دندانهای آسیای خودم را به کمک موادی همرنگ با دندان و بدون استفاده از آمالگام ترمیم کنم در غیر این صورت چه راه حلی برای همرنگ شدن قسمت ترمیم یافته دندان وجود دارد
جواب شما مثبته. بله. در موارد بسياري مي شه براي ترميم دندانهاي آسيا هم از مواد همرنگ دندان استفاده کنيد.علم جديد و تکنولوژي پيشرفته در دندانپزشکي امروز اين امکان رو به بيمار و دندانپزشک مي ده که از کامپازيتهاي مختلف با خواص بهبود يافته براي ترميمهاي وسيع دندانهاي خلفي استفاده بشه.هرچند خيلي از قديميهاي اين رشته هنوز آمالگام پسند هستند اما ترميمهاي غير فلزي همرنگ به سرعت برق و باد بين دندانپزشکهاي نوگرا جا باز مي کنه. حفظ ياقيمانده هاي ميناي دنداني، زيبائي، فقدان مواد سمي (جيوه) سهولت شکل دهي و زمان کافي براي شکل دهي توسط دندانپزشک، شبيه تر بودن خواص فيزيکي ماده به دندان،وجود چسبندگي (باند شيميائي) به دندان و ... مزيتهاي اين مواد همرنگ هستند. مشکل اين مواد در واقع حساسيت تکنيک به کار گيري اونهاست در حاليکه آمالگام رو حتي دندانسازهاي تجربي هم مي تونند به گونه اي داخل دندان قرار بدند، استفاده صحيح و موثر از مواد ترميمي همرنگ دندان نياز به مهارت ، دقت عمل ، آگاهي و نکته بيني دندانپزشک داره. علت شکست خوردن اين ترميمها و باقي نموندن طولاني مدت انها در دهان مريضها در واقع به علت عدم بکار گيري تکنيک صحيح يا انتخاب درست ماده ترميميه. با همه اين تفاسير امرزوه اکثر دندانپزشکها با بازگو کردن مسائل مربوط به هر دو نوع ماده ترميمي مي توانند بيمار رو در انتخاب صحيح کمک بکنند. روزي در دندانپزشکي فرا خواهد رسيد که بساط آمالگام وجيوه به طور کامل از دندانپزشکي رخت بربنده همانطور که صدام حسين از عراق و بعضي ها از جاهاي ديگه. در واقع انقلاب مواد ترميمي همرنگ دندان شايد کار و کسب پروتزيست ها رو در آينده تحت تاثير قرار بده. بنده خودم حسابي با اين ترميمها موافقم .
اگر شرايط دندان ايجاب بکنه بجاي ترميم دندان بايد از پروتز (روکش) استفاده کرد که اونهم مي تونه همرنگ دندان (چيني) ساخته بشه که البته صد در صد به شرايط دندان بستگي داره.